Zdechnięty wyschnięty Posępny (odcinek 3)

Najbardziej wyróżniającymi się stałymi bywalcami śmietnika byli dwaj bracia, Julian i Tuwim którzy z powodu oczywistych skojarzeń z imieniem i nazwiskiem słynnego poety, odwiecznie sprzeczali się między sobą o to który z nich mógł być nim w poprzednim wcieleniu. Spór ten zasadzał się o to kto jest bardziej obeznany z twórczością artysty i zdawał się nie mieć zarówno końca, jak i początku. Żaden z kocurów nie pamiętał bowiem co zapoczątkowało konflikt i w zasadzie nie miało to znaczenia. Jednakże z uporem godnym (z pewnością) lepszej sprawy, poświęcali temu sporowi mnóstwo energii i czasu który większość kotów spędziłoby na typowemu dla tego gatunku połowowi myszy czy na wygrzewaniu się na słońcu bądź drzemce na kanapie w domu swoich właścicieli. Lecz nie Julian i nie Tuwim.

– No? Proszę bardzo, mądralo, a teraz wyrecytuj mi z pamięci Bal w operze – zażądał  rudy kocur Julian.                                                                                                                                             

– Bal w operze? Phi! Łatwizna! – prychnął ten o urodzie klasycznego dachowca, kocur Tuwim.                                                                                                                                                            

– No to czekam! – Domagał się rudzielec.                                                                                                      

– Cały?                                                                                                                                                        

– A coś ty myślał? Że połowę?                                                                                                                       

– Ale tego będzie ze sto stron!                                                                                                                                  

– Poeta pamięta!                                                                                                                                          

– No dobra, już dobra:                                                                                                                                      
Dzisiaj wielki bal w Operze.

Sam Potężny Archikrator

Dał najwyższy protektorat                                                                                                                                            

– No, dalej, dalej! Cały prosiłem!                                                                                                                    

– Już powiem, tylko mi nie przerywaj!                                                                                                                        

– Ha, nie pamiętasz!                                                                                                                                        

– A właśnie, że pamiętam!                                                                                                                                       

– To mów!                                                                                                                                                     

– Czy wy musicie jeden z drugim jak zwykle drzeć koty o tego Tuwima? – Biała kotka o imieniu Stefcia (tym samym co małżonka poety), siostra skłóconych braci podchodziła do sporu z dużym zdegustowaniem.                                                                                                                                                        

– Stefka, niczego nie rozumiesz! Przecież tu chodzi o nasze życie! – Odparował Julian.                                             

– Zagraża coś lub ktoś waszemu życiu? – Zakpiła Stefcia.                                                                                          

– Nie o to chodzi, to nie w tym sensie! – Zmieszał się Julian. – Tu nie chodzi o nasze obecne życie, a o to które było przed nim!                                                                                                                                                       

– Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr! – Rzuciła mu spojrzenie pewne wiary w te słowa, a zarazem pełne wyższości.                                                                                                                                                            

– Gadasz zupełnie jak poetka! – Zdumiał się Tuwim. – Może to ty byłaś nim?                                                           

cdn.

Igła w stogu siana (odcinek 4)