niedziela, 7 lipca 2013

Zdechnięty wyschnięty Posępny (odcinek 3)

Najbardziej wyróżniającymi się stałymi bywalcami śmietnika byli dwaj bracia, Julian i Tuwim którzy z powodu oczywistych skojarzeń z imieniem i nazwiskiem słynnego poety, odwiecznie sprzeczali się między sobą o to który z nich mógł być nim w poprzednim wcieleniu. Spór ten zasadzał się o to kto jest bardziej obeznany z twórczością artysty i zdawał się nie mieć zarówno końca, jak i początku. Żaden z kocurów nie pamiętał bowiem co zapoczątkowało konflikt i w zasadzie nie miało to znaczenia. Jednakże z uporem godnym (z pewnością) lepszej sprawy, poświęcali temu sporowi mnóstwo energii i czasu który większość kotów spędziłoby na typowemu dla tego gatunku połowowi myszy czy na wygrzewaniu się na słońcu bądź drzemce na kanapie w domu swoich właścicieli. Lecz nie Julian i nie Tuwim.
– No? Proszę bardzo, mądralo, a teraz wyrecytuj mi z pamięci Bal w operze – zażądał  rudy kocur Julian.                                                                                                                                             
Bal w operze? Phi! Łatwizna! – prychnął ten o urodzie klasycznego dachowca, kocur Tuwim.                                                                                                                                                            
– No to czekam! – Domagał się rudzielec.                                                                                                      
– Cały?                                                                                                                                                        
– A coś ty myślał? Że połowę?                                                                                                                       
– Ale tego będzie ze sto stron!                                                                                                                                  
– Poeta pamięta!                                                                                                                                          
– No dobra, już dobra:                                                                                                                                      
Dzisiaj wielki bal w Operze.
Sam Potężny Archikrator
Dał najwyższy protektorat                                                                                                                                            
No, dalej, dalej! Cały prosiłem!                                                                                                                    
– Już powiem, tylko mi nie przerywaj!                                                                                                                        
– Ha, nie pamiętasz!                                                                                                                                        
– A właśnie, że pamiętam!                                                                                                                                       
– To mów!                                                                                                                                                     
– Czy wy musicie jeden z drugim jak zwykle drzeć koty o tego Tuwima? – Biała kotka o imieniu Stefcia (tym samym co małżonka poety), siostra skłóconych braci podchodziła do sporu z dużym zdegustowaniem.                                                                                                                                                        
– Stefka, niczego nie rozumiesz! Przecież tu chodzi o nasze życie! – Odparował Julian.                                             
– Zagraża coś lub ktoś waszemu życiu? – Zakpiła Stefcia.                                                                                          
– Nie o to chodzi, to nie w tym sensie! – Zmieszał się Julian. – Tu nie chodzi o nasze obecne życie, a o to które było przed nim!                                                                                                                                                       
– Co było, a nie jest, nie pisze się w rejestr! – Rzuciła mu spojrzenie pewne wiary w te słowa, a zarazem pełne wyższości.                                                                                                                                                            
– Gadasz zupełnie jak poetka! – Zdumiał się Tuwim. – Może to ty byłaś nim?                                                           
cdn.

niedziela, 30 czerwca 2013

Zdechnięty wyschnięty Posępny (odcinek 2)

– Na Wielkiego Wodnika! – Krzyknął w przypływie rozpaczy przywrócony przed momentem do życia zielony człowiek. – Cóż mi się ze skórą stało?! – Rozpaczał oglądając swe kościste dłonie.                                                                                                                                                        
– To samo co innym nieboszczykom których dusze opuściły ciała setki lat temu, lecz tamte pozostały nienaruszone – Odpowiedział Nabuchodonozor.                                                                                                    
–Nienaruszone? Co to znaczy?                                                                                                                             
–Wiesz, wprawdzie na moment przed twoim przebudzeniem zastanawiałem się jak smakuje wędzona ludzina, ale szybko skonstatowałem, że przecież nie spożywa się przyjaciół.                                                    
– Zażartowała mysz.                                                                                                                                     
– Coś ty powiedział, zdradziecki szczurze? – Czarnoksiężnik w przypływie gniewu capnął towarzysza za szyję i niewiele brakowało, by go udusił.                                                                        
 – Spokojnie, spokojnie! – Przestraszył się przedstawiciel wymarłego gatunku gryzoni. – Puszczaj! – Czarnoksiężnik wypuścił Nabuchodonozora i ten spadł na podłogę. – Po pierwsze, nie szczurze! Ile razy ci tłumaczyłem, że szczury inaczej wyglądają, ale ty nigdy nie nauczyłeś się odróżniać mnie od nich. Po drugie, sam przecież przed chwilą przyznałem, że się nie je przyjaciół.                                                                                                                                      
– Dobrze, już dobrze, przepraszam. – Zawstydził się niedawny nieboszczyk. – I pomyśleć, że gdyby nie moja porywczość, nie trafiłbym tutaj. – Westchnął i pochwycił z podłogi fragment rozbitego lustra. – Ojej! Alem zmizerniał przez ten czas! Zapadnięte policzki, oczy bez życia, i z włosów niewiele pozostało.                                                                                                               
– No bo oczy istotnie miałeś bez życia przez ostatnie 4 tysiące lat – Uzmysłowił mu Nabuchodonozor.                                                                                                                                  
– Jak to? 4 tysiące lat?! To my tyle czasu spędziliśmy tutaj?!                                                                     –  Duchem byliśmy gdzie indziej, ale ciałem rzeczywiście tu. Wędrowaliśmy po świecie w różnych wcieleniach, rodziliśmy się i umieraliśmy, przybieraliśmy różne postaci. Jesteśmy przywróconymi do życia mumiami, mój drogi.                                                                                                           
– Mumiami? Kim jest mumia? To nasze następne wcielenie? – W mentalności i kulturze Atlantów owo pojęcie nie istniało.                                                                                                                                 
– Mumia wygląda właśnie tak jak ja i ty. Po prostu zdechnięty wyschnięty Posępny.  – Owo nie do końca jasne wyjaśnienie w istocie nie zadowoliło czarnoksiężnika, lecz nie pytał dalej, tym bardziej, że właśnie wyburzona została jedna ze ścian dawnego lochu w którym znajdowali się nasi bohaterowie. Ci, niewiele myśląc, uciekli z celi.

  Okazało się, że dawna posiadłość króla była obecnie obracającym się w gruzy zapomnianym budynkiem który ze względów bezpieczeństwa postanowiono rozebrać aż po same fundamenty. Robotnicy byli nieco zaskoczeni, widząc wymykającą się z niego chudą postać, lecz nie mieli czasu na domysły kim ona jest. Dzięki temu (dawniej) zielonoskóry uniknął konfrontacji.                                                                                                                           
– Ależ ta okolica się zmieniła! – Zdumiał się nasz bohater, ochrzczony żartobliwie przed momentem jako Posępny. Rzeczywiście, domy wyglądały zupełnie inaczej niż takie które pamiętał jeden z ostatnich Atlantów,  jak również pojazdy którymi poruszali się ludzie. Ujmując rzecz jaśniej, różnica między światem który znał z jedynego wcielenia jakie pamiętam, a tym z drugiego dziesięciolecia XXI wieku musiała być, co zresztą zrozumiałe, szokująca.
    Nasi bohaterowie szli przypadkowo przed siebie przez kilka godzin aż zapadł zmierzch. Ponieważ trzeba było gdzieś spędzić noc, postanowili ulokować się w miejscu gdzie nie będzie kręciło się w tym czasie zbyt wielu ludzi, tak, aby nie zwracać na siebie większej uwagi.Trafili na tyły sklepu spożywczego gdzie znajdował się śmietnik, a jego stałymi bywalcami zostały okoliczne koty (nietrudno zgadnąć, że z powodu pojawiającej się tam przeterminowanej żywności). 
cdn. 

poniedziałek, 24 czerwca 2013

Zdechnięty wyschnięty Posępny (odcinek 1)

Pewnego razu w historii świata wydarzyła się rzecz straszna.
   Jeden z przedstawicieli rasy ludzkiej zielonej, zwanej inaczej rasą Wodników, a zarazem mieszkaniec mitycznego kontynentu Atlantyda, dostał się w niewolę niewielkiego państwa wschodnioeuropejskiego które podbijało (tak jak zresztą większość innych państw) obce odległe ziemie. Kiedy u owego przedstawiciela Wodników stwierdzono zdolności magiczne oraz jasnowidzenia (dzisiaj powiedzielibyśmy raczej ponadnaturalne bądź paranormalne czyli prawie normalne, a tak naprawdę we współczesnym rozumieniu jednak nie do końca normalne), został on jednym z najbliższych doradców władcy tamtego państewka. Doradzał mu m.in. jakie taktyki zastosować by zwyciężyć w kolejnych bitwach i ostatecznie  w wojnach.

   Niestety, pewnego feralnego dla naszego bohatera dnia, doszło do konfliktu między nim, a córką króla. Pod wpływem ogromnego wzburzenia czarnoksiężnik zrzucił na córkę klątwę w wyniku której nieszczęśnica nie mogła już normalnie mówić i każda próba wypowiedzenia jakiegokolwiek zdania kończyła się na wydobywaniu dźwięków które dzisiaj nazwalibyśmy jodłowaniem. Większym nieszczęśnikiem okazał się jednakże sam czarnoksiężnik który za żadną cholerę nie mógł przypomnieć sobie zaklęcia cofającego poprzednie i za karę został wtrącony do lochu, gdzie dokonał żywota. I chociaż opuścił go duchem, pozostał ciałem które zachowało się w całości w stanie więcej niż przyzwoitym. Jedynie w wyniku zgryzoty która dławiła nieszczęsnego od środka do zewnętrza, jego skóra zmieniła kolor na pergaminowy, przez co zatracił on cechy właściwe rasie zielonych. Na pocieszenie należy jednak dodać, że ostatnie dni życia nasz bohater nie spędził sam, a w towarzystwie swego wiernego kompana, Nabuchodonozora, myszy znającej język Atlantów. Sam gryzoń należał do wymarłej już rodziny myszy o genomie w o wiele większym procencie zbliżonym do ludzkiego, co umożliwia poznanie języka ludzkiego i swobodną komunikację z ludźmi.
    Pętała się dusza czarnoksiężnika w zaświatach przez setki lat, z przerwami na kolejne inkarnacje w których prześladowało nieszczęsnego poczucie krzywdy źródła którego nie był w stanie sobie uzmysłowić. Drogi jego i Nabuchomodozora krzyżowały się i rozchodziły, choć przyjaciele nie zdawali sobie sprawy z tego co ich łączyło wiele, wiele lat wcześniej. I tak po wielu latach bardziej lub mniej sensownej tułaczki między widzialnymi,a niewidzialnymi  wymiarami świata, ich drogi złączyły się tam gdzie rozeszły się w tamtych dramatycznych okolicznościach. Dusze powróciły do ciał uwięzionych na wieki w tamtej celi.  
   Wyglądało to jak nagłe wybudzenie się z głębokiego snu po którym pamięta się tylko ułamki sekund z marzeń sennych. Przynajmniej ze strony zielonego człowieka, albowiem jego mysi towarzysz pamiętał o wiele więcej zarówno ze swoich wcieleń, jak i swojego ludzkiego kompana.

– Nareszcie wolni? – Hałas urządzenia dźwigowego rozbierającego mury budynku  w którym znajdowali się nasi bohaterowie, poderwał czarnoksiężnika na nogi nie używane przez 4 tysiące lat.                                                                                                                                          
– Wygląda na to, że tak – Odparł właściwym myszom piskliwym głosem gryzoń, co w połączeniu z powagą którą starał się usilnie zachować, dało efekt niedaleki od komicznego.   

 cdn.              

poniedziałek, 17 czerwca 2013

Rozmowy w szoku - Jedna baba drugiej babie wsadziłaby w... oko grabie! (część 4)

ON: Sylwia, Sylwia! Ogłaszam powstanie Frontu Wyzwolenia Kobiet Plus Sajz! Chcesz się dołączyć?
Pisarka: Bardzo chętnie bym dołączyła, kochana, ale widzisz; ja akurat noszę rozmiar standardowy, a nie plus!
ON: To co z ciebie za feministka z Bożej łaski, która nie chce wesprzeć choćby duchowo swojej siostry, co?!
Pisarka: Moja droga, my nie jesteśmy spokrewnione z tego co wiem, a poza tym…
ON:  (przerywa) Ja tak tylko metaforycznie mówiłam! Pisarka jesteś, a nie potrafisz wychwycić takiego niuansu?!
Profesor: To niech się pani określi co miała pani na myśli w przenośni…
Pisarka: Słuchaj, ty niespełniona frustratko, feminizm niejedno ma oblicze! Równie dobrze ja mogłabym założyć Front Wyzwolenia Kobiet Rozmiaru Zero, za to chociażby, jak silnej presji poddawane są na co dzień, a także obrzucane rozmaitymi niewybrednymi epitetami takimi jak aseksualny wieszaku!
ON: Nie rozumiesz, że zostałam obrażona?!
Pisarka: A ty nie rozumiesz, że  obraziłaś ją?! Zraniłaś jej uczucia.
Profesor: Moje miłe panie, po co te nerwy…
Niespodziewanie obie jednocześnie: Zamknij się pan! Wy mężczyźni! Wszędzie chcielibyście dołożyć swoje trzy grosze! Typowa samcza natura!
Głos z widowni: (ze śmiechem) Nareszcie solidarność jajników! (po tych słowach rozlega się śmiech po sali)
Profesor: Ależ drogie panie, niesprawiedliwie nas oceniacie!
Już spodziewanie obie jednocześnie: Właśnie wprost przeciwnie, bo to przez takich jak pan, my musimy walczyć o swoje prawa!
Prezenterka: Dziewczyny, może już zakończycie tę kłótnię, co? Kończy się czas nagrywania programu, przypominam!
(Obie panie zapominają o niedawnej solidarności jajników i równie kategorycznie dają do zrozumienia Ewelinie, że również nie powinna się mieszać w ich konflikt który toczą między sobą. Wracają do stawiania sobie zarzutów; wreszcie zapominają o swoim pokojowym podejściu do ludzi które deklarowały na początku programu i dochodzi do rękoczynów. Po chwili wkraczają ochroniarze i pakują rozeźlone kobiety w kaftany bezpieczeństwa. Prezenterce wypada mikrofon z ręki. Zauważa to dowcipny widz z widowni i postanawia, zamiast Eweliny, spuentować program znaną przyśpiewką weselną: 

Jedna baba drugiej babie wsadziła do d… (w miejsce kropek cenzura) grabie                                            
A chachary żyją i gorzałę piją, z góry spoglądają, wszystkich w d.. (jak powyżej) mają!

(Kurtyna)