Zdechnięty wyschnięty Posępny (odcinek 2)

– Na Wielkiego Wodnika! – Krzyknął w przypływie rozpaczy przywrócony przed momentem do życia zielony człowiek. – Cóż mi się ze skórą stało?! – Rozpaczał oglądając swe kościste dłonie.                                                                                                                                                        
– To samo co innym nieboszczykom których dusze opuściły ciała setki lat temu, lecz tamte pozostały nienaruszone – Odpowiedział Nabuchodonozor.                                                                                                    
–Nienaruszone? Co to znaczy?                                                                                                                             
–Wiesz, wprawdzie na moment przed twoim przebudzeniem zastanawiałem się jak smakuje wędzona ludzina, ale szybko skonstatowałem, że przecież nie spożywa się przyjaciół.                                                    
– Zażartowała mysz.                                                                                                                                     
– Coś ty powiedział, zdradziecki szczurze? – Czarnoksiężnik w przypływie gniewu capnął towarzysza za szyję i niewiele brakowało, by go udusił.                                                                        

 – Spokojnie, spokojnie! – Przestraszył się przedstawiciel wymarłego gatunku gryzoni. – Puszczaj! – Czarnoksiężnik wypuścił Nabuchodonozora i ten spadł na podłogę. – Po pierwsze, nie szczurze! Ile razy ci tłumaczyłem, że szczury inaczej wyglądają, ale ty nigdy nie nauczyłeś się odróżniać mnie od nich. Po drugie, sam przecież przed chwilą przyznałem, że się nie je przyjaciół.                                                                                                                                      
– Dobrze, już dobrze, przepraszam. – Zawstydził się niedawny nieboszczyk. – I pomyśleć, że gdyby nie moja porywczość, nie trafiłbym tutaj. – Westchnął i pochwycił z podłogi fragment rozbitego lustra. – Ojej! Alem zmizerniał przez ten czas! Zapadnięte policzki, oczy bez życia, i z włosów niewiele pozostało.                                                                                                               

– No bo oczy istotnie miałeś bez życia przez ostatnie 4 tysiące lat – Uzmysłowił mu Nabuchodonozor.                                                                                                                                  
– Jak to? 4 tysiące lat?! To my tyle czasu spędziliśmy tutaj?!                                                                     –  Duchem byliśmy gdzie indziej, ale ciałem rzeczywiście tu. Wędrowaliśmy po świecie w różnych wcieleniach, rodziliśmy się i umieraliśmy, przybieraliśmy różne postaci. Jesteśmy przywróconymi do życia mumiami, mój drogi.                                                                                                           

– Mumiami? Kim jest mumia? To nasze następne wcielenie? – W mentalności i kulturze Atlantów owo pojęcie nie istniało.                                                                                                                                 

– Mumia wygląda właśnie tak jak ja i ty. Po prostu zdechnięty wyschnięty Posępny.  – Owo nie do końca jasne wyjaśnienie w istocie nie zadowoliło czarnoksiężnika, lecz nie pytał dalej, tym bardziej, że właśnie wyburzona została jedna ze ścian dawnego lochu w którym znajdowali się nasi bohaterowie. Ci, niewiele myśląc, uciekli z celi.

  Okazało się, że dawna posiadłość króla była obecnie obracającym się w gruzy zapomnianym budynkiem który ze względów bezpieczeństwa postanowiono rozebrać aż po same fundamenty. Robotnicy byli nieco zaskoczeni, widząc wymykającą się z niego chudą postać, lecz nie mieli czasu na domysły kim ona jest. Dzięki temu (dawniej) zielonoskóry uniknął konfrontacji.                                                                                                                           

– Ależ ta okolica się zmieniła! – Zdumiał się nasz bohater, ochrzczony żartobliwie przed momentem jako Posępny. Rzeczywiście, domy wyglądały zupełnie inaczej niż takie które pamiętał jeden z ostatnich Atlantów,  jak również pojazdy którymi poruszali się ludzie. Ujmując rzecz jaśniej, różnica między światem który znał z jedynego wcielenia jakie pamiętam, a tym z drugiego dziesięciolecia XXI wieku musiała być, co zresztą zrozumiałe, szokująca.

    Nasi bohaterowie szli przypadkowo przed siebie przez kilka godzin aż zapadł zmierzch. Ponieważ trzeba było gdzieś spędzić noc, postanowili ulokować się w miejscu gdzie nie będzie kręciło się w tym czasie zbyt wielu ludzi, tak, aby nie zwracać na siebie większej uwagi.Trafili na tyły sklepu spożywczego gdzie znajdował się śmietnik, a jego stałymi bywalcami zostały okoliczne koty (nietrudno zgadnąć, że z powodu pojawiającej się tam przeterminowanej żywności). 

cdn.